Cuenca z Karolina

Koniec z samotnoscia. Przez najblizszy miesiac bede wedrowac juz nie sama. Jak to sie stalo ze w niedzielny wieczor witam sie z Karolina w centrum kolonialnej Cuenci?

Karoline znam z Gdanska. Razem ze mna i Marika (jeszcze sie tu Marika pojawi;)) byla rdzeniem pewnego pomyslu wyprawy Ikarusem w swiat. Poki co autobus nigdzie nie wyruszyl, ale przy okazji planowania  mialysmy okazje sie lepiej poznac i przekonac, ze wiecej jest takich szalonych ktorych droga ciagnie. Karolina skonczyla studia, akurat nie miala pracy, wiec pewnego dnia pomyslala: Czemu by nie Latynoameryka? Napisala do mnie gdzie mozemy sie spotkac, spakowala 30 litrowy bagaz podreczny i zespolem pociagow, samolotow i autobusow po trzech dniach podrozy znalazla sie w centrum kolonialnego miasta Cuenca. Przyjechalam tu specjalnie po nia zostawiajac za soba Oriente. Ale tylko na chwile. Wrocimy tam razem jeszcze lepiej poznac niesamowitosci dzungli.

Pod stara katedra witam sie z Karolina i  nagadac sie nie mozemy. Tak sie dawno nie widzialysmy, tyle przygod mialysmy po drodze. Wspolnie zanurzamy sie w gwarze miasta, odwiedzamy muzeum sombrerra (niesamowite przez ile procesow musi przejsc kapelusz zanim zostanie kapeluszem!), muzeum sztuki Ameryki Lacinskiej, kosztujemy lokalnych przysmakow, szalejemy z aparatem, zatrzymujemy sie na kawe w przyjemnych kawiarniach, gadamy, smiejemy sie, cieszymy.

Jak bardzo inaczej postrzega sie swiat gdy odbiera sie go z kims, gdy mozna go na bierzaco komentowac. Moja samotnosc nie byla zla i duzo mi dala z tego czego w towarzystwie doswiadczyc sie nie, ale teraz ciesze sie szalenie, ze moge wedrowac wspolnie.

Karolina

Cuencowi Indianie

W muzeum sombrerra

Cuenca,

Cuenca,

Cuenca...